Durgerdam

Durgerdam
Een historisch dorp

In 1421 werd het gebied rondom de Zuiderzee getroffen door een verwoestende overstroming, bekend als de Sint-Elisabethsvloed. Deze ramp leidde in 1422 tot de bouw van de Waterlandse Zeedijk, zodat de bewoners beter beschermd waren tegen toekomstige overstromingen. In de bocht van deze dijk ontstond het sfeervolle dorp Durgerdam.

De oorspronkelijke naam van het dorp, Ydoornickerdam, verwijst naar het verloren gehucht IJdoorn, dat door de Sint-Elisabethsvloed onder water was gelopen. Dit gehucht lag nabij het Vuurtoreneiland, in wat nu de buitendijkse IJdoornpolder is. Welke een beschermd natuurgebied is waar diverse vogelsoorten hun rust vinden.

Historisch gezien was Durgerdam afhankelijk van scheepvaart en handel, maar naarmate de achttiende eeuw vorderde, nam deze bedrijvigheid af en schakelden veel inwoners over op de visserij. De afsluiting van de Zuiderzee in 1932 betekende echter het einde van deze inkomstenbron.

Durgerdam werd in 1976 aangewezen als rijksbeschermd dorpsgezicht. De meeste gebouwen, waaronder de dorpskerk en de Kapel met klokkentoren, zijn rijksmonumenten. De waterstaatskerk, gebouwd in 1840, staat aan een zijstraat van de dijk en heeft een begraafplaats. De kerk, met haar karakteristieke lisenen en dakruiter, verving een oudere kerk uit 1642 die door stormen en de Watersnoodramp van 1825 ernstig beschadigd was.

Een opmerkelijke gebeurtenis in de geschiedenis van Durgerdam vond plaats in de winter van 1849-1850, toen drie mannen veertien dagen op een ijsschots op de toenmalige Zuiderzee ronddreven. Klaas Klaassen Bording, een lokale visser, ging met zijn zonen op pad om te vissen. Nadat ze onverwacht op een ijsschots terechtkwamen, overleefden ze door het eten van rauwe vis. Uiteindelijk werden ze gered, maar de tragedie kostte de levens van de vader en de oudste zoon. In Vollenhove, waar zij verzorgd werden, werd ter nagedachtenis aan deze gebeurtenis een standbeeld onthuld, waarvan een replica in de Dorpskerk van Durgerdam is te zien.